3.lük Maçı

Hayat ve hayatı ilişkiler özelinde düşündüğümde bazen; o kadar anlamını yitirmiş geliyor ki bana, sanki yarı finalde elenmiş de 3.lük maçına çıkan bir takımın duyduğu arzu eksikliğini hissettiriyor.

Biriyle birlikte olmuşsun diyelim –ki hemen herkes birileriyle birlikte olmuştur muhakkak. İşte yaşanılan o birliktelik öyle bir hale büründürüyor ki insanı, finale çıkmak için her şeyini vermiş bir sporcu gibi oluyorsunuz. Tabi ki kimliğiniz yaşanılan bu dönemi nasıl sürdürdüğünüz ve nasıl tamamladığınız konusunda epey önem arz ediyor. Mesela finale çıkamadı diye salya sümük ağlayan futbolcular, voleybolcular vb. oldukça yaygın. Bir de bunu olgunlukla karşılayan sporcular var tabi. Ama konu biraz karışık. Bir de şöyle anlatayım:

Öyle kuvvetli bir ilişki yaşıyorsunuz ki, mutluluğu bulduğunuzu ve sonsuza dek sürdüreceğinize inancını sonuna kadar duyuyorsunuz. Her şeyinizi veriyorsunuz bu mutluluğu sürdürmek için. Çabalıyorsunuz, hüzünleniyorsunuz, ufak kayıpları telafi ediyorsunuz falan. Mesela devreyi bir basket farkla geride kapatsanız da, sonraki devre öne geçmeyi biliyorsunuz. Ya da maçtan ihraç edilen arkadaşınız yerine de bir kişi fazla oynamaya çalışıyorsunuz. Fotoğraflar çekiliyorsunuz muz ortaya kafa vururken. Ya da ne bileyim, öyle bir şeyler.

Her yaşanılan güzel şeyin de bir sonu var derler. İşte bir gün o ilişkiniz de bitiyor. Bunu ilişki özelinde de düşünmemek gerekir. Bir iş başvurusu, bir sınav telaşı mesela. Ama hepsi bir şekilde sonlanıyor illa ki. Ya sonra?

Sonra da işte 3.lük maçı başlıyor hayatınızda. Oğuz Atay, eminim, en çok bu maçları sevmiştir. Öyle olmasa bile, ben öyle olduğunu düşünmek istiyorum. Bu dönemle birlikte, yıpranmışlığın verdiği bir durgunluk baş gösteriyor. Bir işe yaramaz hissediyorsunuz kendinizi. En iyi olmaya çalışan insanların gölgesinde kalıyorsunuz hep. Onların maçları pazar günü akşam saatine konulurken, siz cumartesi gündüz vakti yapıyorsunuz mesela. Ya da onların maçından hemen önce, oldubittiye getiriyorlar çabanızı.  

3.lük maçı da nedir, di mi? 3.lük maçı devresi, eski ilişkinizin sona ermesiyle başlar. Ne kadar süreceği ise, yeni bir ilişkiye başlamanızla alakalı. Ama hemen sevinmeyin. Başlayacağınız o yeni ilişki de, bizzat 3.lük maçına dahil. Ayrılık da sevdaya dahil. Hehe.

Yeni bir ilişkiye başlarsanız bu dönemde, 3.lük maçının dinginliğini yaşayacaksınız mutlaka. Rakibinizi tartıp, ayağa paslarla başlarsınız. Adeta dostluk havasında geçecektir maç. Çiçekler, hoş yemekler, kültürel aktiviteler bol; kavga, gürültü az olacaktır mutlaka. Bir süre sonra biteceğiniz bilirsiniz çünkü. Uzun bir döneme yayılacak bir amaç taşımaz. Üçüncü olmak için kampa giren takım veya bireysel sporcu gördünüz mü hiç?

Ama üzülmeyin. Bir şekilde atlatacaksınız 3.lük maçını. Belki de birçok 3.lük maçı oynayacaksınız. Ama her seferinde yeni bir turnuva ve kazanacağınız bir final ümidi mutlaka olacaktır.

Not: tumblr'da bu güzide eseri kimse siklemedi. oçeler sizi.

Kuledibi uzaktan böyledir.

Ama gerçekte böyle göründüğümüzü unutmayalım.

Ve lütfen Mehtaplı Geceler isminde sikko şaraplar içmeyelim. Bohemlik bu değil.

Akıllı Ol!

bentderesi'ne övgü

akşama doğru azarlırsa yağmur
bentderesi ve mama'lar
ah burda olsan; çok güzel hâlâ
ankara'da domalanlar...

sensizlik...

fütursuzluğu şiar edinmiş bir çift eski pabuç gibiyim sensiz 

kimi yerim yırtık 
her yanım paslı 
ve her anım çürük umutsuzluklarla bezeli...

Another One Bites De_Dust

Blogun ağır topları olarak geçenlerde elephantwoman’ların evde (ekşisozlük usülü nick vermek) toplanmışız; bir yandan piç gibi ortada kalan blogun geleceğini tartışırken, öbür taraftan dolma-börek-pilav filan yiyoruz. Şimdi doğruya doğru, dolmalar börekler filan şahaneydi.

Blogun ilk toplantısından görüntüler

Neyse, bu blog mevzusu açılınca, aşağıda yazısını okuduğunuz Hazal kişisi yine aşağıdaki yazıyla benzer ölçüde giden bir giderle üzerimize gelmeye başladı. Vay efendim “Şaban çok üstün zekalısın, inanılmaz bir Avrupa Birliği vatandaşısın, niye yazı yazmıyorsun” filan. Dedim, “Yazamıyorum amına koyim, bir paragrafı bitirene kadar nefesim kesiliyor”. Bunun üzerine dasmachtnichts kişisi de heyecanlandı, “Yazamıyor olmanı yaz” dedi.

“Yazamıyor olmanı yaz”

Çok felsefik ama, içinde biraz ironi, biraz zıtlık, biraz tuz, az da karabiber barındırıyor.

Yazı yazarken havale geçirecek kıvama gelen bir adamın, damdan düşer gibi bir konu alıp onun hakkında yazmaya çalışması çok zor bir kere. “Ne yazayım lan?” diye binlerce kez soru soruyorsun kendine, bir konuya yavaş yavaş kayıyorsun, sonra masaüstünde Counter-Strike gözüne ilişiyor. “Eaah akşama yazarım yazıyı” diyorsun, dördün dördünü alıp dust’ta kantırları avlarken, ne akşam kalıyor insanın aklında, ne de yazı. 

Counter-Strike da dünyanın en evrensel oyunu bence. Sağcısından solcusuna, ordu sevdalısından antimilitaristine, liselisinden doktora yapanına kadar herkesin kulağına “Aztec açıyorum hacı” diye fısıldasan, “Pusu kuranın amına koyim” diye cevap alırsın. Zaten aztec’te pusu yapanın harbi amına koyim, herif köprüye oturmuş, aşağıdan sudan geçen adamları tık tık indiriyor, var mı kardeşim böyle bir şey?

Neyse, yazamıyor olmama geri döneyim. Yazamıyor olmak çok uzun süreden beri olan bir şey aslında. Üniversite son sınıfta biz yaklaşık 2 ay önceden verilen bir ödevi, teslim tarihinden yaklaşık 3 saat önce yazmaya başlayıp, okuldaki bir arkadaştan çıktı almasını rica edip, daha sonra o ödevden 70 almışlığım var. Mesela, bu ödev zorunlu olmasaydı, muhtemelen yazmazdım. Muhtemelen bu blog için de bu zamana kadar götümü kaldırmayıp yazı yazmamamın da sebebi buydu. Ama birileri kobrayı uyandırdığına göre, o kobrayı dik tutmak artık bizim asli görevimiz. (Kobra Takibi)

Sex and the İti

Biz öğrenciler, biz memur çocukları küçük burjuvanın ulvi neferleri miyiz tartışması sürerken; ne halt olduğunu bilmeyen ama kesinlikle hayatı bir atıftan ibaret olan bu şehirli modern çalışan aptal kadınlara dokundurmadan geçemeyeceğim.

Aslında genellemeler yapıp kimseyi zan altında bırakmak istemem ama rahatsızlığım da en üst seviyeye gelmiş durumda. Bahsettiğim bu kadın öncelikle kendine New York’un uzun ve kalabalık sokaklarında topuklularıyla salınan iş kadınlarını örnek alır. Cosmopolitan ve çakması bir sürü dergi okuyan bu kadın parasının büyük bir bölümünü de olmaya çalıştığı kadın modeli için harcar. Kesinlikle heteroseksisttir ama gay arkadaşlarını başının tacı eder; çünkü yapılması gereken budur.

Moda kalın kaşsa o kaşlar kalınlaşmalı; saçlar önler uzun arkası kısaysa hemen kestirilmeli (ben de yaptım bu mallığı) ve platin sarısı her zaman yatılacak erkek bulmak için ilk basamaktır. Ha zaten yatılacak erkek konusuna sıkıntı çekmezler ama nedense yattıkları erkekler de dünyanın en maganda en ipsiz sapsız erkekleridir.

Üzüldüğüm nokta ise bu kadınların hepsi kendini elit ötesi zannederken analarının babalarının yanında çiçekli porselen tabakları kurulayıp, klozeti fırçalayıp, mercimek çorbasının posasını süzmeleridir.

Aslına buraya daha derin ve detaylı bir sosyolojik tespitler döşemek isterdim. Ama bizim de işte blog olarak genel olarak bir üşengeçlik problemimiz var. Bu yüzden şimdilik şehirli aşüfteler haddini bilsin. İleride onlara tokat niteliğinde cümlelerle geleceğim.

Aşüfteler. İtler.